Een wielerloopbaan met veel vallen en opstaan

· 1945: geboren
· 1951: mijn enige vraag (eis) aan Sinterklaas: een echte fiets (met normale wielen, geen dikke banden). En nog gekregen ook !
· 1961: omdat ik het leuk vind, ga ik enkele keren meefietsen in koersen bij de “onderbeginnelingen” (die categorie bestaat nu niet meer denk ik), zonder training en met een geleende fiets met opgelapte tubes, maar soms kan ik toch (een beetje) volgen.
· De lokale pastoor (overigens mijn vriend, waarvan ik dikwijls chocolade en perperkoek kreeg, wellicht in de hoop dat ik ooit pater zou worden) verzet zich tegen mijn koersexploten: koersen gebeurt op kermissen, en dat zijn oorden des verderf, Robert mag dus niet koersen. Kwam mijn ouders goed uit, want ze zagen het niet direkt zitten om een koersfiets voor mij te kopen. Dus: een eerste breuk in mijn loopbaan als wielrenner.
· 1962: omdat ik het fietsen niet kan laten, besluiten we met drie kameraden vanuit de Kempen naar Zwitserland te rijden (en terug) op 8 dagen. De Zwitserse bergen hebben we niet gezien: Bazel is Zwitserland, en daar maakten we dus rechtsomkeer, de kortste weg richting Vlaanderen. Deze weg liep wel door de Vogezen. De Ballon d’ Alsace was de eerste col die ik in mijn leven zag. Geprobeerd met een fiets met drie versnellingen, en 30 kg bagage op de top te geraken: niet gelukt, wel mijn knie kapot: een pees afgescheurd, onherstelbaar volgens de dokter: fietsverbod, jarenlang pillen slikken enz. Een tweede maal dus een kraak in mijn loopbaan-opbouw.
· Niet fietsen is rap gezegd: ik moest wel elke dag 30 km rijden om in de school te geraken: goed voor de conditie, slecht voor de knie, maar dan maar wat meer pillen slikken, dan voel je de pijn minder. Is dit het eerste contact van mij met “verboden middelen om de koersprestaties op te drijven” ?
· 1964: ik win het Belgisch kampioenschap wielrennen voor studenten. Met een gewone fiets, maar toch een gemiddelde net boven de 40 ! Mijn foto komt in de krant, met een forse reactie van mijn dokter tot gevolg: een koers winnen is niet wat hij bedoelde met zo weinig mogelijk fietsen. Hebben die pillen toen misschien ook een rol gespeeld? Ik weet het niet, want de dopingcontroles bestonden toen nog niet.
· 1968: mijn fiets (mijn beste maat, die meegeweest was naar Zwitserland en die samen met mij die koers gewonnen had) wordt gestolen aan het station in Leuven. Enkele jaren geen fiets meer gehad: een diepe kraak in mijn wielercarriëre.
· 1978: ik begin toch opnieuw goesting te krijgen. Ik monteer een koers-stuur en pedalen met haken op een gewone oude fiets, en ik denk dat ik een koersfiets heb, en ga af en toe wat kilometers doen.
· 1980: een echte koersfiets is toch wat anders: ik besluit 7000 Frank uit te geven, en ik rij met een fonkelnieuw ding met wel zes versnellingen: de luxe kan niet op, en ik ga duidelijk wat meer fietsen.
· 1983: de hele familie moet mee in de dans: we kopen een nieuwe koersfiets voor Annie en voor elk van de twee dochters (toen 11 en 12 jaar oud, de jongste kon eigenlijk met haar vingers niet goed aan de remmen, maar voor de rest was het wel OK). Vanaf dan gaan de vier fietsen mee naar elke vakantie: we zijn de eersten in Europa die met vier fietsen op het dak van de auto rondrijden, wat aan de grenzen wel gemakkelijk is: de douaniers kijken enkel naar de fietsen en niet naar de gesmokkelde sterke drank binnen in de wagen. “Von Belgiën? Eddy Merckx ? Gute Fahrt !”
· 1990: ik ben nu al 45 jaar, en moet dus dringend iets gaan doen, wil ik mijn carrière nog enige glans geven. Ik sluit mij aan bij de lokale wielerclub, de snelste van de Kempen, de club waar ook Ludo Dierckssens mee ging trainen, en het resultaat heb je achteraf kunnen merken. Ik heb ondertussen ook al tien jaar rugklachten, en het fietsen helpt om die klachten te verzachten.

· 1993-1995: mijn topjaren: tot 12000 km per jaar (niet alleen met de club, maar ook naar het werk: 65 km/dag hetgeen ik soms driemaal per week deed).
· Juni 1996: de eerste ernstige hernia-crisis: drie maanden platliggen, nadien langzaam terug leren gaan en later terug leren fietsen: de zoveelste breuk in mijn carrière: 9 maanden niet gefietst.
· Feb 1997: opnieuw fietsen met de club.
· April/mei 1997: de hernia is er weer, maar eind mei zit ik weer op de fiets.
· Juli 1997: we verhuizen naar Ukkel.
· Augustus 1997: ik ontmoet onderweg al fietsend rond Eigenbrakel een groep fanatiekelingen die aan het koersen zijn, allemaal met een oranje plunje. Ik sluit mij aan bij hen, en tot hun verbazing kan ik volgen. Dit leidt tot een uitnodiging (van Michel Boesmans) om volgende zondag mee te rijden naar Hoegaarden. Ik doe het. Enkele weken later ben ik officieel lid van WTC De Hoek van St.-Genesius Rode. Ik had er plezier in dat iedereen dacht dat ik niet ging kunnen volgen (bij groep één, dat is toch niet niks hoorde ik iemand zeggen in de groep). Als ik zelf eens op kop kwam, kreeg ik een jonge knaap naast mij (achteraf bleek de naam Sandro) en die reed altijd iets rapper en steeds maar sneller, zodat ik mij danig moest reppen, en ik wilde uiteraard niet toegeven dat ik niet meer kon. Gelukkig hoorde ik toen voor de eerste keer een stem in het peleton die ik achteraf nog dikwijls zou horen. “Een beetje minder, kalm aan verdomme, het is hier geen koers.” Het gevoel van toen heb ik de jaren daarop nog dikwijls ervaren: blij als er achteraan geroepen wordt, want dan kan ik weer wat bij-ademen en merken de anderen niet dat ik eigenlijk “dood” zit.
· Mei 1998: “hernia explodé”: dringende operatie, drie maanden revalidatie. Dus een ernstige breuk in de nieuwe fase van mijn wielerloopbaan.
· Augustus 1998: linkervoet gebroken: revalidatie totaal in de war. Begin 1999 gaat het toch weer goed.
· Juli 1999: valpartij in een clubrit: elleboogbreuk: terug naar af, zes weken niet fietsen, seizoen naar de botten.
· Juni 2001: afdaling van de Alsemberg: gevallen, in coma naar de kliniek: hersenschudding en sleutelbeenbreuk: weer naar af…..
· Feb 2003: een stom verkeersbord op de verkeerde plaats en een niet aandachtige wielrijder: één wervel volledig gebroken en de twee ernaast gekwetst: operatie met plaatsing van Titaniumprothese om de drie wervels te beschermen en verlamming te voorkomen. Weer een seizoen naar de kl…. .
· Okt 2004: een actief mens doet al eens iets: ik val van een ladder / uit een boom: enkele ribben gebroken, en als verder gevolg van de pijnstillers een maagzweer. Die maagzweer kan ook zijn van mijn kas op te vreten omdat mijn conditie weer naar de vaantjes is.
· Juli 2006: een nieuwe plotse hernia (wellicht als gevolg van de wervelkwetsuren van het vorige ongeval). Weer een seizoen dat in mineur eindigt ??

Ik wil met dit verhaal alleen maar zeggen:

· Indien die pastoor wat moderner en rijker geweest was, en mij een koersfiets cadeau had gedaan in plaats van perperkoek,
· En indien die verdomde Ballon d’Alsace niet zo hoog geweest was en mijn knie dus niet kapot
· En indien ze mijne fiets niet hadden gepikt in Leuven,
· Enz.
Dan zou Eddy Merckx het niet zo gemakkelijk gehad hebben………

(Dat laatste is plagiaat van een uitspraak van U, sorry dus Kris)

Groeten
Rob

Rob Geeraerts
Ukkel, juli 2006