Een tijdje geleden contacteerde Martin Rommelaere me.
Martin is jarenlang een gepassioneerd lid geweest van onze club.
Nu geniet Martin van een welverdiend pensioen in het verre Florenville.
Maar hij draagt WTC De Hoek nog steeds in z’n hart.
In volgend tekstje schrijft hij hoe het allemaal begon…
In 1977 kreeg ik een Ludofiets voor bewezen diensten van mijn buurman Werner Cleemput. Op een zaterdagavond bij een pakje frieten met heerlijke vissalade bij Lowie de visboer (ook een gebuur) gaat het gesprek al vlug over de fiets! “Ga je morgen niet mee per fiets naar de Ronde van Vlaanderen kijken? Samen op weg dus met Lowie en Julien Sergeys (Maneke). Amai! Om er direct u goesting van te krijgen, maar zo begon mijn wielercarrière. Vermits Lowie door zijn zaak alleen op zondagnamidag kon fietsen, besloot ik met hem mee te gaan. Samen met Willy de coiffeur en Susse Degelas (beenhouwer). Ik word al vlug opgemerkt door onze melkboer (Polle Vankeerbergen) en ik word lid van WTC De Hoek. Vanaf dan begon ik te rijden met groep 1 onder leiding van Fons Vansummere en Polle de melkboer. Mijn oude Ludo voldeed al snel niet meer, maar dankzij Lowie kon ik een echte Eddy Merckx fiets kopen van Jean-Pierre Berghmans (in die tijd helper van Eddy bij het roemrijke Molteni). Fier als een gieter vertrok ik naar het Ardennenbrevet! Ik wist niets af van voeding en had een aantal zwarte pensen meegenomen. Al vlug besefte ik dat dit niet de beste sportvoeding was. Urbain Muylaert gaf me enkele tips over voeding. Daarna heb ik nog 6 maal het Ardennenbrevet gereden zonder zorgen. De klassiekers volgden elkaar in een snel tempo op: Parijs-Brussel, Ronde van Vlaanderen, Milaan-San Remo, Brussel-Luxemburg-Brussel en alle brevetten van de wielerbond (BBR). Ik behaalde de federale medaille. Ik herinner me nog een brevet in Nederland: we reden op een prachtig, breed fietspad kilometers lang met de volgwagen van de club in ons zog! Op het einde van dat fietspad stonden betonnen paaltjes waardoor onze volgwagen rechtsomkeer moest maken. Gevolg was dat wij uren zonder eten en drinken hebben gereden want uiteraard stak ons geld ook in de volgwagen! We waren indertijd zo gemotiveerd dat we zelfs aan powertraining deden bij Jean en Alice in het Brouwershuis en tweemaal per de week gingen we joggen onder leiding van Fons Vansummere. In 1980 stond WTC De Hoek aan de wieg van De Gordel. In 1987 besloot ik, nadat ik Belgisch kampioen op rollen werd in Charleroi, om 7 maal De Gordel te rijden. Gesteund door Luc Engels ging ik in 1988 de uitdaging aan om 8 maal De Gordel te rijden met een MTB van Kettler. WTC De Hoek is een prachtige club waaraan ik veel te danken heb!
Maar alles heeft zijn tijd van komen en gaan! In mijn luie zetel geniet ik nu van al die mooie herinneringen.
Tot wederhoren, Martin
