Michel, beste vriend

Ik stond naast jou om je nog het beste toe te wensen voor je laatste allergrootste tocht. Mooie herinneringen flitsten voorbij.
Onze eerste kennismaking dateert van de jaren ’80. Ik moest mijn dochter gaan oppikken op een verjaardagsfeest van een klasgenoot, je dochter en oogappel Nathalie. Je had de bedoeling, nu de bouwwerken van je woning waren voltooid om terug wat aan sport te doen. Je had al aan atletiek gedaan, 100 m spurt bij de Atletiek Club Landen, maar je zou voortaan de voorkeur geven aan de fiets.
Wij konden onmiddellijk vaststellen dat je inderdaad een sportief type was, je werd op korte tijd een van de betere van de toenmalige A kern. Je was een graag geziene figuur, een goede kerel met een vriendelijk woordje voor iedereen. Met de tijd werden wij vrienden, niet alleen op de fiets, maar omdat het ook “klikte” tussen onze vrouwen deden wij enkele verre reizen.
Met je echtgenote Chantal bouwde je ondertussen ook verder aan je traiteurszaak, je stond bekend in de betere kringen als een Top-Traiteur. De jaren gingen (te)snel voorbij, en in 2001 daagden de eerste symptomen op van je ziekte. Je vertelde me dat je iets “raar” had en je wist niet goed wat. Ik was verbaasd dat een sterke man zoals jij, die zoveel aandacht bestede aan zijn conditie, zijn lichaamsbouw en zijn gezonde voeding kon ziek worden. Via Internet vernam ik dat het een zeldzame en niet te onderschatten spierziekte was.
In 2006 was het je laatste grote fietstocht met je vrienden, door de Dolomieten. Wij beseften dat het je laatste grote fietstocht zou worden en wilden je absoluut nog eens het gevoel laten beleven van onze vriendschappelijke band.
Van dan af ging het bergaf met jou, je belande in een rolstoel, zonder Campagnola wielen, waar je eerst nog eens kon om lachen. We werden ondertussen grootvader. Als ik je kwam bezoeken en als we het hadden over onze nakomelingen kwamen de tranen in je ogen. Niemand kan zich voorstellen hoe hard het moet zijn om je kleinkinderen Ben en Tine niet spontaan een knuffel te kunnen geven. Ik vond het verschrikkelijk. Ook omdat je gekluisterd zat aan je rolstoel, jij die niet kon stilzitten, zo dynamisch was, van de natuur, van vreemde culturen en van avonturen hield. Je vroeg trouwens destijds om je legerdienst bij de Marine te doen en maakte ook een wereldreis met de “Zinnia”.
Hoed af voor je echtgenote Chantal, die haar uiterste best deed om je lijdensweg zo comfortabel mogelijk te maken. Het was bewonderenswaardig…
Met de Berre van Lot, met Stella, ben je onze derde beste vriend die ik zie verdwijnen. Namens al je toenmalige vrienden wens ik je het allerbeste maat !

Christian Nekkebroeck

Menig mooie momenten hebben we samen beleefd
In ieder geval heb je altijd heel gezond geleefd
Chantal heeft steeds aan je zijde gestaan
Helaas heeft ze je nu moeten laten gaan
En Nathalie, Fabian, Ben en Tine
Leven met goede herinneringen vanbinnen

Bo was je trouwe, speelse hond
Omdat je er altijd voor hem stond
Uiteraard was er ook je fiets
Soms werd het wel eens niets
Moest je de dag en nacht voordien
Aan het kokerellen zijn voor ten minste tien
Nu zijn we er ons allen van bewust
Slaap zacht, vriend, je verdiende rust

Mieke & Patrick