het keiharde parcours …

Verslag Dinne

Verslag van een buitenstaander: Gran Fondo Ardennaise te Hamoir. Het regende niet, het goot. Zo begon 5 juni 2011 toen de wekker Dizze uit zijn slaap rukte. Geen goed begin voor een ritje van 170km en 3000 hoogtemeters langs Ardense hoogten. Gelukkig was tegen de officiële start om 8u30 de hemel opgeklaard en scheen de zon. Ik wuifde de mannen uit: Dizze, Wim (Denayer), Luc (Aucremanne), Johan (Vandevelde) en Manu (Dewit) en slefte terug naar de camping communal van Hamoir. Van Tilff-Bastogne-Tilff, waar ik vorig jaar ook mee naartoe ging, herinner ik me vooral de nerveuze drukte rond de start, de massale opkomst, auto’s die kilometers ver geparkeerd stonden en een constant af en aan rijden van renners met gladde bruine ingeoliede benen (van die Italiaanse typetjes). Plezant om zien als buitenstaander. Hier, in Hamoir, niets van dat alles. De opkomst was magertjes, de Hollandse ventjes waren dat ook. En wit. Vooral wit. Niks geen bruine ingeoliede benen.

Kort na de middag wandelde ik naar de finish waar een bezwete hyperactieve commentator up-to-date informatie gaf over het verloop van de koers en over de sponsors: Cola Zero! Chronorace! Bioracer! Cyclelivemagazine! En tussen de commentaren door spuwden de luidsprekers oempa-oempa schlagermuziek! En voor wie? Voor misschien amper 10 man, waaronder ik, de Jos, 2 promomeisjes van Cola Zero en een paar andere echtgenotes die geduldig op de aankomst van hun wederhelft wachtten. Ter informatie: De eerste, een zekere Bart Bury, zoefde om 13u15 na 4u46min rijden over de meet, dat is dus aan een gemiddelde van bijna 36km/u!! En met een voorsprong van ongeveer een 10 minuten op de 2de groep.

Ik was intussen aan de praat geraakt met ‘de Jos’ die deel uitmaakt van de organisatie en met de 2 meisjes van het promoteam van Coca-Cola Zero (ik heb de ganse namiddag dan ook cola Zero gedronken voor niks, phehehe) en naarmate meer en meer renners aankwamen, werd het drukker en drukker aan hun stand. Met onze overenthousiaste commentator die de naam afriep van elke renner die over de meet kwam, werd het op den duur echt plezant. Ik verwelkomde de renners met een “Bravo Frans, fantastisch gereden” of een “Bravo Jean-Luc, bien fait” en op die manier zag ik dan toch nog af een toe een Italiaans typetje met bruine ingeoliede perfect geëpileerde benen en een poepeke om in te knijpen. Ah, een mens moet slim zijn in ’t leven.

Enfin, de klokt tikt voort en stilaan begon de organisator te denken aan opdoeken, om 16u was immers de prijsuitreiking voorzien in de sporthal. Wàààt, opdoeken? En nog geen spoor van onze dappersten der dappersten? Ook beide colameisjes beginnen stilaan aan de opruim. Net op dat moment zie ik 2 oranje/blauwe ventjes opduiken in de verte! Hoera hoera, ze zijn er!!! Wim en Luc rijden na 7u20min in ’t zadel gezeten te hebben over de meet en krijgen in extremis nog een frisse Cola Zero in hun handen gestopt.

Van meer dan één renner had ik al gehoord dat het parcours niet te onderschatten was. Vooral over de beklimming ‘Le Stockeu’ werd er veel gemord. Nu Wim en Luc veilig aangekomen waren, begon het wachten op het drietal, Dizze, Manu en Johan.

Intussen had ik de handen uit de mouwen gestoken om samen met ‘de Jos’ de spandoeken van de nadars te halen en op te plooien. Hij blij dat hij dat klusje niet alleen moest klaren, en ik blij dat ik hem een plezier kon doen daarmee, die mens had me tenslotte de ganse namiddag gezelschap
gehouden en het waren enkel hij en ik die daar uiteindelijk nog stonden te drentelen aan ‘den arrivée’.

Nu had ik het al een tijdje in ’t snot want de zon had zich al even verstopt, maar dat het zo plots zou komen had ik niet verwacht: ineens zette de hemel zijn sluizen open en God zorgde voor het bijhorende klank- en lichtspel. Als er iets is (buiten spinnen) waar ik een hekel aan heb, dan is het aan onweer. Dus stond ik daar bibberend onder zo’n plastieken opblaasbaar tentje van POLAR in het besef dat ik nu nog lààààng zou mogen wachten op onze mannen. Die zouden immers in zo een vreselijk onweer wel ergens in de warmte een blauwe Chimay naar binnen aan het werken zijn.

Net toen ik besliste van mijn gat en moed op te rapen om in dat vreselijke weer naar de camping te rennen, zag ik 3 fluo renners verschijnen. ZE ZIJN ER!!! Na 8u en 19 minuten on the road te zijn geweest zijn ze er! HIPHIPHIP! Hun blikken waren goud waard toen ik langs mijn neus weg meldde dat ze toch wel ergens iets gaan drinken waren toen dat onweer begon…? “Iets gaan drinken?? Vergeet het maar!! In een schuur gaan schuilen, ja!!”, bromde Dizze. Manu zei achteraf dat hij telkens als ze een terrasje passeerden Dizze naar de andere kant deed kijken! Hahahaha! Wim en Luc waren intussen al lang vertrokken, en ook Johan repte zich naar huis. En uiteindelijk hebben Dizze, Manu en ik, na de plaatselijke commerce nog wat gesponsord te hebben, eveneens Hamoir vaarwel gezegd.

Als ik zie hoeveel er opgegeven hebben (zelfs van die typetjes met gladgeschoren, ingeoliede beentjes) die puffend van frustratie en met hun hoofd schuddend aan de Cola-stand stonden, kan ik oprecht een dikke proficiat zeggen aan onze 5 dapperen der dappersten voor hun knappe prestatie! ‘Chique gedaan’ durf ik als onnozel madammeke van groep 5 te zeggen!

Dinne

Verslag Manu

Mooi verslagje van Dinne van aan de meet.

Ook onderweg was het genieten met Dizze, Johan en mezelf. Veelal zonnig weer en toch wel een mooi parcours met redelijk wat hoogteverschillen en verre mooie panoramische zichten. Doet me stilletjes aan hunkeren naar de Alpen, naar de Marmotte. Ik ben er klaar voor.

We kregen heel wat hellingen voorgeschoteld. Je kon ze eigenlijk indelen in 2 types. Het ene type waren van die lange hellingen zo tussen de 4% en 7%. Zalig om hier op te rijden. Lekker lang een ritme aanhouden, redelijk lage hartslag, zonder te moeten forceren. En dan waren er natuurlijk de kuitenbijters. Er was er eentje dat we nog kenden van Tillf-Bastogne-Tillf.

Maar van dit type hellingen zal me toch wel de Stockeu effe bijblijven. We reden de côte de Wanne af tot in Stavelot. Beneden aan deze afdaling lag de Stockeu meteen steil rechts van je. Precies of deze helling had zich verstopt achter het hoekje. Ik reed vooraan en kon nog net roepen “schakelen mannen” terwijl ik mijn triple vooraan op het kleinste blad (30) legde. Voor Dizze en Johan was het te laat, ze moesten even terug naar beneden rijden om te schakelen.

Meteen steil dus, hoge hartslag, steigingsstukken boven de 20%, afzien, rood hoofd krijgen, af en toe op de pedalen staan …

Na het zware eerste gedeelte passeer je in een bos een monument van Eddy Merckx en loopt het wat minder steil. Niet denken dat je hier al boven bent, qua lengte zit je dan nog maar in de helft van de klim. Na het bos kom je in een open weide en dan is het nog een goed stuk bergop, weliswaar minder steil.

Ik heb vandaag bewondering gehad voor Johan Vandevelde. Hij heeft van ons 3 het meeste afgezien op die steile hellingen maar bleef wel doorgaan tot het bittere einde. Soms eens een lichte vloek, een “wa was da jong?” of een “nooit ni meer” maar hij dacht niet aan opgeven ook al kwamen we soms terug dicht bij Hamoir maar stuurde het parcours ons er weer van weg via een lus met hellingen tussen.

Dizze maalde rustig, op zijn ritme, de kilometers af, precies of hij zou kunnen doorgaan, de hele dag en als het moet de nacht ook nog. Klagen staat niet in het woordenboek van deze mens. Een plezier om hiermee zo’n zwaar brevet te rijden.

Net voor het einde kregen we een hevig onweer over ons. Schuilen was de boodschap want dat was geen regen meer maar een stortbad met rukwinden van jewelste. Effe gaan schuilen onder een hangar van hout, omgeven door prikkeldraad.

Toen het wat minder regende, een 5-tal km van het parcours links laten liggen om meteen richting Hamoir te rijden en een stralende Dinne te zien die ons opwachtte en haar verhaal van hierboven begon uit de doeken te doen.

Weer een fiets dagje om niet te vergeten ….

Manu