Verslag (by Eddy S.)
Daar stonden we dan om 7u45 met zijn 10-en. Dizze, Trikke, de melkboer, Bart, Wim, Steen, Manu Bruno, Rik en mezelf op een grijze ochtend na een nacht met veel regen klaar om te verzamelen voor onze uitstap naar het Chateau de la Motte in Liessies.
Zoals het ieder jaar gaat, hielden we de weersvoorspellingen reeds de hele week in het oog en dat voorspelde niet veel goeds. Iedereen dus goed ingepakt tegen koude, wind en regen.
Al onze bagage ingeladen in de wagen van de president en iets na achten stegen we op onze carbonnen tuigen voor de eerste etappe richting Cerfontaine. Nog voor we de Mont St-Pont over waren stonden we al terug stil… plat. De eerste van in totaal 6 mooi verdeeld over de 2 dagen, de door het weer vuile banen zullen daar wel de oorzaak van zijn. Eén keer geholpen door een oud Waals manneke die in fietstruitje met een voetpomp kwam aangesneld.
De heenweg liep via Genappe over Pont-à-Celles naar Montigny-le-Tilleul.
Vandaar reden we een hele tijd langs de oevers van de Samber richting Thuin om daar met de kleine plateau Le mur op te rijden. Effe genieten van het zicht boven en dan verder richting Les lacs de l’eau d’heure via Le petit poggio.
Nu nog enkele kilometers tot aan de luchthaven van Cerfontaine waar we na exact 100km en 1000hm’s arriveerden voor onze lunch. De verbruikte energie werd hier zorgvuldig aangevuld met de nodige spijs en dranken.
En nu richting Frankrijk via enkele ravels en rustige wegen waar we langs de zuidoostelijke kant het Parc Naturel Régional de l’Avesnois binnen rijden. Op een 7-tal km van het einde moesten we kiezen of we via een drukke baan gingen of via une voie verte. Een soort van gravier ravel.
Ik twijfelde niet aangezien het er goed bereikbaar uitzag en de rest volgde.
Na een kleine km begon onze voie verte aanzienlijk te verslechteren maar zoals volleerde cyclo-crossers vervolgden we onze weg om uiteindelijk net naast het Chateau aan te komen .
Buiten 1 slippertje maar dat was eerder door nog een teveel aan energie van een man in form, zat onze 1ste fietsdag erop.
150km en een kleine 1400hm’s.
Alhoewel de voorspellingen slecht waren zijn we op enkele druppels na gespaard gebleven maar de tuinslang die ons ter beschikking werd gesteld was meer dan welkom om het opgespatte vuil van onze fiets te verwijderen alvorens hem te stallen voor de nacht.
Na de kamerverdeling en de mededeling dat we al iets mochten drinken alvorens ons te wassen, splitste de groep in 2-en, zij die meteen gingen douchen en de andere die ingingen op het voorstel om al een drankje te nuttigen. Een uurtje later, iedereen gedoucht, nog samen een aperoke in de bar alvorens aan tafel te gaan.
Hier werden we verwend met een 4 gangen keuzemenu met onder andere foie gras, coquilles, eend en zalm, een kaaskar en dessert naar keuze. De buikjes werden lekker gevuld. Dan met de volledige equipe een afzakkertje in het salon en erna onder de wol.
Opstaan met het gezang van de vogels en een blauwe hemel deden het beste verhopen.
Met zijn allen aan het ontbijt en nadat onze bagage was ingeladen, stonden we klaar voor het vertrek van het 1ste deel van de terugrit. Die begon met een 20-tal km’s op en af met niet al teveel platte stukken tussen dus de hm’s tikten toen al rond de 400. Iedereen opgewarmd maar aan km 33,3 stonden we al voor de 2de keer stil… plat! We hielden het ook nimeer droog, het geluk van gisteren was er vandaag precies niet bij. Daarboven op zat de wind gisteren grotendeels mee en was hij niet gedraaid alleen nog wat steviger beginnen blazen wat het er niet op makkelijker op maakte.
Net toen we bijna terug helemaal droog waren en een 15-tal km’s voor onze lunchstop in Ecaussinnes begon het echter te hagelen en zijn we gaan schuilen in een kapelleke tot het ergste over was.
Toen besloten we hulplijn Mil te bellen die zoals beloofd met onze droge kledij afkwam.
Dankzij de behulpzame eigenaar van onze stopplaats die meteen de kachel aanstak zodat we terug op temperatuur konden komen en ons weer op krachten bracht met spijs en drank. De droge warme kledij werd aangetrokken en zo kwam beetje bij beetje de goesting terug om het laatste stuk aan te vatten. Er werd beslist om de route aan te passen en we gingen met 8 verder langs het kanaal van Ronquières tot in Halle. Door het slechte weer was er zeer weinig volk en werd er zowaar een ploegentijdrit gereden, dit met de wind vol op kop. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat er niet zoveel gegadigden waren om nog op kop te rijden, de sterkere ontnamen de zin van de iets mindere. Eigen schuld zeg ik dan.
Even later kwamen we aan Bij de 3 Gapers, lijkt op zo’n moment de hemel op aarde. 133 km’s en net geen 1000hm’s .
Moe maar voldaan konden we hier met vooral Duvels in de hand onze uitstap analyseren, jullie weten hoe dit gaat.
Conclusie, dit was zeker een geslaagde uitstap, heroïsch en memorabel bij momenten.
Met mooi weer zou het nog mooier geweest want dat stukje Frankrijk is echt de moeite waard.
Is alles hiermee gezegd ? Nog niet helemaal.
Voor als we het later teruglezen.
De passage op de voie verte zorgde nog voor een slachtoffer, ééntje zat tussen 2 groepjes in en heeft daardoor de afslag richting kasteel gemist en kwam een halve pint later binnen dan de rest. De oorzaak hiervan was simpel te verklaren door de chaos in de finale.
Dat er aan een kasteel ook nadelen zijn ondervond dan weer iemand anders, met de handen gevuld met 2 zakken en de combinatie houten draaitrap en fietsschoenen… kwam die de trappen afgeschoven. Pijnlijk… Wie de slachtoffers waren zal waarschijnlijk niet lang geheim kunnen blijven in onze fietsclub. Zij die erbij waren ssssttttt…
En als je het effe niet meer ziet zitten ? Besluit van Dizze en mezelf. Gewoon opstappen en met de benen draaien. Meer moet je niet doen!
Dit nog vanwege iedereen, een dikke merci voor Mil & Mc die onze bagage getransporteerd hebben en voor de extra interventie op zondag.
Nog nagenietend,
Eddy |
