Fotoalbum

Een prachtige lentedag …

is het minste wat je kan zeggen van deze Mons-Chimay-Mons editie 2005. Met temperaturen tot 26°, heel de dag een stralende zon, kon deze mooie fietsdag al moeilijk stuk. Dat sommigen redelijk diep gegaan zijn bewijzen de krampen die opdoken, soms zelfs in beide benen tegelijk.

Na een jaar ben je die hellingen al wat vergeten tot je ze terug tegenkomt. Buiten wat pech (Francine gevallen, Chabert zijn zadel afgebroken) bereikten we toch zeer voldaan de finish. Een kleine 120 Km stond er op mijn tellerke. En dan een lekker Chimayke … van een dagje genieten gesproken.

Manu Dewit (groep 3)

Groep 1

Maandag 2 mei, 7 u 30 (dit om maar te tonen hoe vroeg ik op mijn werk ben), ik heb het nog moeilijk, het melkzuur in de benen is nog niet verwijderd en ik geloof dat er ook melkzuur in mijn hersens zit, want om dit eerste lijntje te schrijven heb ik al verschillende correcties moeten aanbrengen. Ik hoor hier zopas op het nieuwsbericht dat het gisteren de warmste eerste mei van de eeuw was. Wij hebben het inderdaad kunnen vaststellen.
In Bergen was het eerst zoeken om de wagen kwijt te geraken, zelden zoveel deelnemers gezien in Mons-Chimay-Mons. Na het ritueel van aankleden, insmeren, pompen, vertrok Groep 1 omstreeks 8 u 20. Samen met groep 4 reden wij via het achterpoortje naar buiten voor een tocht van een kleine 160 km. Het vertrek was bijzonder snel, gewezen crosser Nico Hindrickx had zich vooraan gevestigd, en reed goed door, groep 1 volgde in het wiel.
We waren amper goed op dreef toen wij al de eerste bandbreuk kregen. Dit herhaalde zich vijf maal tijdens onze tocht…..een calvarie om de verloren tijd goed te maken. Na een plaspauze kreeg de Voorzitter het zwaar te verduren (allé onder zijn kl..), te snel geplast en onmiddellijk vertrokken, met alle gevolg dat een deel van de groep moest jagen om terug bij hem te geraken (stel je voor)!!. Een valpartij beschadigde de oogkas van Michel Bousmans en even later de bil van Michel Marioni.
Rond de middag, en na een 80 km kwamen wij toe in Chimay. Groep 2 ruimde plaats voor Groep 1 op het terras van de kroeg waar wij jaarlijks onze boterhammen opeten.
Michel Marioni (nog niet zo in “forme”) en nieuw lid Alain Felyce pikten onmiddellijk aan bij Groep 2 om de tocht verder te zetten.

Bleef nog 9 man over van Groep 1: Bodvin, Bousmans, Gheeraerts, Hanquinaux, Laurent, Mougros, Truyaert, Van de Velde en ikzelf.
De inspanningen en het tempo van ’s morgens alsook de warmte lieten zich vanaf de eerste kms op de terugweg voelen. Het tempo ging nog goed vooruit en net voor de beklimming van……kwamen Groep 1 en 2 terug samen. In deze beklimming demonstreerde Fons Walschot, Gust Feyaerts en Hugo Paesmans hun klimmerstalent. Hugo demarreerde zijn vriend Berre (Bodvin) gewoonweg voorbij. Berre had geen antwoord op deze krachtige demarrage (zou Wuyts zeggen). Aan de controle van km 120 zag Arthur het niet meer zitten, hij verkoos om de laatste 30 km verder te zetten met groep 2.
Bleef nog 8 man over bij groep 1 om die laatste kms af te malen (tussendoor nog eens platvallen en een ravitaillering die van pas kwam met Aquarius Bleu Ice).
In de laatste beklimming aan de Betoncentrale op een achttal kms van de eindstreep was het nog even bijten. Een knappe griet met koersfiets klampte nog even aan, maar Berre had geen medelijden: ze moest eraf. Voor Johan was het de eerste keer dat hij 160 kms fietste en hij deed het heel goed, zoals de rest van de groep trouwens….
Omstreeks 16 u was Groep 1 binnen, het was zeker geen recordtijd, vlug omkleden en terug naar Rode. Om een ommetje te besparen om naar onze auto terug te gaan, klommen de mannen nog over de “schoolmuur” van tenminste 2 m 50 hoog. Kwestie van te tonen dat ze nog soepel waren zoals in de goeie jaren.

Christian Nekkebroeck (groep 1)