Fotoalbum

Verslag door Steven Van Camp (groep 1)

Woensdagochtend 10 september. Met kleine ogen vertrekken elf moedigen naar de Reus van de Provence, voor de Cannibale of Cannibalette. Een goeie 1000 km later komen we aan bij de gîte in Malaucène. Het valt ons meteen op dat de streek rond de Ventoux niet zó vlak is als altijd wordt beweerd. En de “Mons Ventosus” doet zijn naam alle eer aan: er staat een strakke wind die je bijna van je sokken blaast…
Op het programma voor de volgende dag staat een relatief korte rit rond de Ventoux, door de prachtige Gorges de la Nesque. Het zou een goede inlooprit moeten zijn voor de calvarietocht van morgen. We springen in elk geval zuinig om met onze krachten. ’s Avonds sterken we aan met een heerlijke maaltijd van onze koks Erwin, Marc en Manu. Het valt op dat het stiller is dan gisteren: zitten we met onze gedachten al bij morgen?

Malaucène, vrijdag 12 september, 7:30 uur ’s morgens. Het uur van de waarheid is aangebroken voor de “kannibalen”. Ik kijk enigszins bezorgd naar de populieren aan onze gîte die heen en weer geslingerd worden door de krachtige wind. Zeven beaufort, gaan we dat wel overleven? Heb ik de voorbije weken en maanden wel genoeg kilometers afgemaald? Ik krijg de tijd niet om te blijven twijfelen: vooruit met de geit!

De beklimming langs Malaucène begint onmiddellijk. De eerste kilometers gaan er al meteen stevig tegenaan, maar we houden ons in. Tot Bruno het genoeg vindt en resoluut het hazenpad kiest. Ik zal hem pas in Sault terugzien… Na 1:50 uur bereik ik ook de top. Het is er echter zo koud en winderig dat ik Luc amper opmerk als die me staat op te wachten. Afdalen met een stormwind in de zij blijkt meteen een aardige opgave te zijn. Ik klamp me aan mijn stuur vast en ga zelfs wat tegen de wind in liggen. Blijkbaar daal ik nog niet zo slecht, want al gauw haal ik meesterdaler Wim bij. Samen laten we ons als een baksteen richting Sault vallen, waar we na een hergroepering en een koffie vertrekken voor de lus over de Col d’Aulan, Col de Perty, Col Saint-Jean en Col de l’Homme Mort (!). Al gauw ontstaat er een scheur in ons peloton: Steve en ik moeten de straffe mannen laten gaan. In Sederon beslist Steve om er de brui aan te geven: hij voelt zich niet al te best en is aan het eind van zijn krachten. Hij stapt in de bezemwagen.

Ik zet koppig (of is het onbezonnen) door en rijd alleen verder over de Col de l’Homme Mort. Terug in Sault blijkt dat de andere WTC’ers niet zo ver voor zijn.
Dizze, Dinne en Steve moedigen me aan om door te zetten. Foert, ik rij de Ventoux nog eens op. Aan chalet Reynard is het vet van de soep. Wijselijk beslis ik om Steve te vervoegen in de bezemwagen. Onderweg moedigen we de anderen nog stevig aan: echte helden plooien niet! Boven staan ze allemaal te blinken en te genieten van het prachtige uitzicht. WTC De Hoek heeft er opnieuw enkele kannibalen bij.
’s Avonds wordt de rit uitvoerig besproken. Nille, Erwin, Marc en Manu vertellen straffe verhalen over hun “Cannibalette”. Het is wel duidelijk dat dit voor allen een onvergetelijke ervaring was.

Zaterdagochtend staan we opnieuw klaar om de Kale Berg te beklimmen, deze keer vanuit Bédoin. Deze kant is de populairste en dat merk ik snel, je bent nooit alleen. Het is voor mij echter ook de mooiste en helaas de zwaarste kant. Ik moet iedereen laten gaan en kom als laatste boven in iets minder dan twee uur. Maar boven geraken we allemaal. Een medaille voor ons!
In de namiddag gaan we met z’n allen nog een toertje doen langs de wijnstreek: onder andere Gigondas ligt op onze route. De stramme spieren worden los gereden en wij genieten van de pittoreske dorpjes. Heerlijk parcours!
Een diner in een plaatselijk restaurant sluit de avond en de vakantie af. Het kon niet beter zijn…

Ik wil tot slot nog de initiatiefnemers Marc Wouters en Luc Aucremanne bedanken voor de uitgekiende organisatie. De koks Erwin Weets, Manu Dewit en (opnieuw) Marc voor de heerlijke maaltijden, onze supermecanicien Wim Denayer, Nille voor zijn fantastische verhalen en ambiance en uiteraard de andere deelnemers (Alain Felis, Bruno Janssens, Gilbert Debremaeker en Steve Waeyaert).
Een speciaal dankwoord nog voor Dizze en Dinne, die tijdens de Cannibale/Cannibalette met de bezemwagen volgden en zonder wie we nooit de hele rit zouden uitgereden hebben. Heel erg bedankt!

Steven Van Camp

in de buurt van de Ventoux fietsten we ook in de prachtige Gorges de la Nesque (met in de achtergrond de Mont Ventoux)