Fotoalbum

Riemst en De Toer van 175 kilometer

De uitstap naar Riemst is voor de club elk jaar een belangrijk moment. Rob is al een tijdje aan het broeden op een grote toertocht vanuit Riemst. Wim, Manu en hijzelf zijn al vanaf dag 1 present. Op Pinksteren, de dag waarop de Heilige Geest neerdaalde uit de hemel op de apostelen, komt een extra delegatie (Koen, Peter en Steve) naar het verre Riemst. Een verband leggen tussen de Heilige Geest en de delegatie is niet nodig.

Ons doel: 175km en 2.500 hoogtemeters. Some say dat deze rit de ultieme bevestiging zou zijn van een goede conditie voor de Marmotte. Others vinden een dergelijke rit gewoon leuk. All we know, is dat de tocht met zorg is uitgestippeld door: the Rob.

Net op het moment dat de laatste happen ontbijt worden binnengewerkt, komen de drie musketiers aan bij het hotel. Wim, Rob en Manu staan al te popelen om te starten. Het weer laat ons niet in de steek en met goeie moed beginnen we eraan. In de eerste kilometers loopt het bijna verkeerd wanneer een onbevreesde wielerterrorist zijn voorrang van links opeist. Ook in Limburg rijdt men dus snel…

Na een kleine 20 kilometer warm rijden, zijn we al bij de Maas aangekomen en beginnen we aan de eerste hindernis van de dag: Côte de Sarolay. Meteen werd duidelijk wat ons te wachten staat: niet neerdalen maar klimmen tot aan de Heilige Geest… Gedurende de volgende 30km rijden we over een glooiend landschap waarbij we langzaamaan steeds hoger klimmen. Via de Côte de Noblehay rijden we het land van Herve binnen. Hier volgt een prachtige beloning: mooie overzichtelijke landschappen, in de verte een paar mijnterrils en af en toe een koe die ons aangaapt.

Na 50 kilometer bevinden we ons in hartje Limburg. Niet de provincie, maar wel het stadje Limbourg. Vanaf hier begint het serieuze werk. Bedoeling is immers om het dak van België te bereiken: Baraque Michel. Dit doen we via de côte du Barrage de la Gileppe en de côte de la Baraque Michel. Samen goed voor een goeie 10 kilometer klimplezier. De ultieme gelegenheid om de klimmerscapaciteiten te testen. Koen en Steve gooien de knuppel in het hoenderhok op de klim naar het stuwmeer van Gileppe, al snel komt Peter aansluiten. Aangekomen in Jalhay is het tijd voor een hergroepering. Waarna een nieuwe splijtende versnelling volgt en de groep van zes uit elkaar spat. Zo lijkt het, maar boven op de Baraque Michel valt dit allemaal nog mee: het verschil tussen Koen en de laatste is amper 7 minuten. Rob had verwacht dat we al een consumptie aan het nuttigen zouden zijn, maar zo snel is de bediening nu ook weer niet.

Na een korte tankbeurt, waar Rob ons de smaak van een lokale frisdrank met appel leert kennen, rijden we verder op de Hoge Venen. Het is te zeggen aan de ene kant van de weg. De andere kant lijkt veeleer op de Zwarte Venen ten gevolge van de zware brand die een tijdje geleden in de streek woedde. We verlaten de Venen langs een mooie afdaling. In het dorpje Bévercé roept Rob plots, ter hoogte van een kapelletje: “Nu hier naar rechts”. Hij stuurt ons een smal straatje in, meestal geen goed teken in deze omgeving. En inderdaad, wat we hier voorgeschoteld krijgen, is klimmen van een andere soort: kort (slechts 1200meter) en steil (gemiddeld 12.4%) naar boven naar een boerderij, die dan alleens nog geen boerderij blijkt te zijn…

We zijn nu halverwege. Een maaltijd nuttigen zou leuk zijn, maar dat zullen we pas doen in Spa, een goeie 25 kilometer verder. Tussen Spa en Stavelot, waar we ons bevinden na de afdaling van de Ferme Libert, krijgen we nog twee klimmetjes voor de kiezen: de Côte d’Amermont en de Col du Rosier. Het leuke aan zo een klim is de afdaling. De afdaling van de laatste berg leidt rechtstreeks naar Spa, waar we in een restaurantje smullen van een heerlijke spaghetti.

Pinksteren is ook verbonden met de vurige tongen. Aan sommige andere tafels werd dan ook druk gepraat over die groep die, op een feestdag dan nog, in een verfijnd etablissement in het centrum van Spa, zomaar in fietskledij de rust komt verstoren. Ook aan onze tafel wordt met vurige tongen gesproken, meer bepaald over de kledijkeuze van de dame aan de tafel naast ons…

Na de maaltijd volgen nog een aantal kleine klimmetjes om via een andere hoek opnieuw uit te komen in Jalhay. Vanaf hier verloopt de terugweg voor een deel over hetzelfde traject. Het is pas als je een helling die je eerder op de dag bent opgereden, ook afdaalt dat je een echt besef krijgt van wat je precies hebt opgereden. Dit gevoel krijgen we als we de côte du Barrage de la Gileppe afrijden, of beter gezegd afstormen. Leuk.

Aan kilometerpaal 134 hebben we alle grote heuvels achter de rug. Wat volgt is een gestage afdaling van 20 kilometer door het mooie land van Herve. Ergens in die kilometers heeft Rob ook een kasseibaantje toegevoegd aan de omloop. Dat was vriendelijk, maar echt niet nodig…

We mogen natuurlijk ook niet vergeten de Montagne Saint Pierre te vermelden. Net over de Maas, vlak voor we opnieuw Vlaanderen binnen komen, ligt er een klein streepje bergop. Amper 60 hoogtemeters, slechts 1300 meter, maar voldoende om je te pletter op te rijden. Toch raakt iedereen probleemloos boven. De laatste kilometers worden uiteindelijk nog aan een hoge snelheid afgelegd waardoor we welgeteld na 9 uur en 7 minuten moe, maar zeer voldaan aankomen aan het hotel.

Conclusie van de dag: de Marmotters (Wim, Peter, Manu en Koen) hebben een goede morele boost gekregen, de niet-Marmotters (Rob en Steve) hebben genoten.

Volgend jaar opnieuw?

De belangrijkste hindernissen op een rij:

Naam Ligging Gemiddelde stijginspercentage Maximale stijgingspercentage Lengte Hoogteverschil
Côte de Sarolay Argenteau 9,7% 12% 800m 78m
Côte de Noblehay Bolland 4,7% 10% 2000m 95m
Côte du Barrage de la Gileppe Bètâne 5,5% 7% 2600m 142m
Côte de la Baraque Michel Jalhay 4% 5,2% 7400m 297m
Ferme Libert Bévercé 12,8% 17% 1200m 152m
Côte d’Amermont Stavelot 5,5% 16% 3600m 199m
Col du Rosier La Gleize 5,7% 12% 4500m 255m
Balmoral Spa 3% 6% 4000m 120m

Steve Wayaert

Verslag 1e rit door Oger Vandenbergen

Rit van 145 km Sint Genesius Rode – Riemst

Vrijdag 10-06-2011 om 9 uur stipt vertrokken 26 moedige renners groep 1 -2 en 3 samen ,gevolgd door een volgwagen, met het nodige voedsel en drank, om onderweg hun te kunnen bevoorraden. De rit was onder de leiding van de strenge Chef GOOSSENS MARIE-CHRISTINE, beter gekend onder naam van M.C van Groep 3 die de teugels van haar renners goed in handen kon houden.
Het eerste gedeelte was heuvelachtig,maar haar groep had daar geen last van ( gelukkig )Rond 13 uur na 108 km, kwamen we in Houthalen aan, waar ons een maaltijd en drank wachte, en dit aangeboden door deClub WTC DE HOEK
(Dank u Chipper en Guy)

Het tweede gedeelte was goed aangevangen, maar een twintigtal km voor de aankomst begon het ineens hard te regenen, gelukkig konden we ons schuilen in een kort bijgelegen herberg.
Na wat wachten, hield het eindelijk op met regenen, en legden we de laatste 20 km af op gladde wegen.
Ja onze fietsen warenvol modder, dat was een beetje tegenslag,maar dit maakte deel uit van onze rit.

Oger