Verslag over onze fantastische 1 ste mei 2010 uitstap. (Guy Duvivier)

Alvorens met de 150 km lange fietstocht te beginnen stonden om 8 uur aan de kerk van Rode één dozijn helden plus bibi. Eerst nog even de menukeuze voor het middageten doorgeven aan Café Felix in Galmaarden en dan van start. Wim en Eddy van groep 2 waren ook van de partij.
De weersvoorspellingen waren niet goed. Men voorzag regen in de voormiddag maar gelukkig voor ons begon de dag met volle zon en bleef het de ganse dag droog.
Van Rode naar de Beatles en zo naar Pepingen, Kester, Herne, Bever, Deux-Acres, Gohy en vervolgens tot Ronse hadden we steeds tegenwind. Daniel heeft met een gelijk tempo bijna 100 km kop gereden. Châpeau, dat is ne straffe gast!
Broerke Oger kreeg last van krampen en besloot om niet verder mee te fietsen met de groep. Hij bleef in Galmaarden rondtoeren en had uiteindelijk ook 118 km gereden.
In Ronse koos ik de „kruisberg“ om toch eens nen echte bergop op te rijden. Iedereen had gauw zijn eigen tempo gevonden en boven werd er gewacht.
Vanaf dan hadden we wind mee, maar onze Mil kreeg dorst en we stopten dan maar in café „het wit paard om zijn dorst te lessen. Na een pintje of twee begon de lange afdaling naar Schorisse.
Zoals kan verwacht worden in de „Vlaamse Ardennen“ kregen we nog een bergje zoals de „Stene“ voorgeschoteld! Lastige klim van een kilometer of twee. Vervolgens op naar Brakel met weliswaar een klimmetje ertussen.

„Guy bergaf“ zoals ze me noemen heeft het mogen horen, want na Brakel waren er opnieuw twee klimmetjes tot in Everbeek. Daar bleek de rust in het peleton terug te komen, het was eindelijk bergaf tot in Geraardsbergen.
Maar surprise, op weg naar Galmaarden kregen we toch nog ne steile te verduren. Ben spijtig genoes zijn naam vergeten, Dirk zal het nog wel weten.
Onze Oger stond ons op te wachten bij café Felix en zo kon hij samen met de ganse groep een welverdiende spaghetti eten. Een paar hongerigen hadden nen „jumbo“ besteld maar ja, hun ogen waren groter dan hun buik, die kregen ze niet op.
Na het eten kon Marie-Christine het niet laten om een „fitje“ te rijden op onze mooie en goed onderhouden wegen. Na een bonbonneke lucht of twee te hebben in geblazen konden we verder over Tollenbeek, Herne en opzij van Edingen langs de „bois de Strihou“ terug naar Rode. Er werd een strak tempo aangehouden, iedereen rook zijne stal!
Gilbert en Dirk konden het niet laten en reden meteen naar huis om een welverdiende douche te nemen en vervolgens in hunne zetel een dutje te doen. W el Gille, na een zo lange afwezigheid, zo een tocht rijden, ge zijt ne echte kampioen!
Bij café „de voetbal“ stond Dinne met haar fototoestel op ons te wachten en werden wij voor de eeuwigheid geportreteerd.

Guy