Verslag door Erik Joly

Dagen op voorhand werden populaire weersites als buienradar.be of kmi.be massaal en minutieus geconsulteerd en bekeken door de leden van groep 2. Wordt het op 15 augustus goed of slecht weer? Om kwart voor acht waren de meningen op de dag zelf verdeelder dan ooit. Sommigen beweerden bij hoog en bij laag dat het hondenweer zou worden; anderen dachten dan weer dat het allemaal wel zou meevallen. Wat er ook van zij; een consensus werd niet bereikt….met een schisma tot gevolg. Uiteindelijk besloten negen dapperen de 170 kilometer lange tocht aan te vatten.

Om klokslag 8 uur vertrokken we aan de kerk van Rode. In eerste instantie ging het nog over vrij vertrouwde wegen in de gemeenten Sint-Pieters-Leeuw, Sint-Ulriks-Kappelle of nog Asse. Maar vanaf het ogenblik dat we de brouwerij Mort Subite in Kobbegem achter ons hadden gelaten, fietsten we langs schilderachtige wegen die kronkelend in het Vlaams-Brabantse landschap zijn getekend. Zo werden we op onze tocht ondermeer getrakteerd op een fantastisch vergezicht over Brussel (het Atomium en Justitiepaleis waren zeer duidelijk zichtbaar).

We vervolgden onze weg over Nieuwenrode, Zemst, Leest en Heffen om vervolgens de “dijken” te bereiken. In Ter Hagen passeerden we net niet aan het bekende wielerrestaurant Casa Grinta (www.casagrinta.be). Dit restaurant steekt tsjokvol wielermemorabilia. Maar aangezien we ons “gemiddelde” in de gaten moesten houden, ontbrak de tijd om halt te houden. In Boom pikten we wel de Bosstraat mee. Deze helling staat geboekstaafd in een aantal wielergidsen als één van de honderd mooiste hellingen in Vlaanderen en slingert rond het domein waar Tomorrowland plaats vindt. Na de beklimming te hebben afgerond, vroeg ik aan de collega’s wat ze er van vonden. “Es ’t alles?”. “Da’s toch gien berg!” en meer van dat fraais waren mijn deel. Ondank is ’s werelds loon nietwaar?
In Puurs kreeg baankapitein Roger af te rekenen met pech. De herstelling van de voorband verliep niet van een leien dakje (ondanks het feit dat we met negen waren, ahum, ahum, ahum,…). Bruno toonde zich de slimste van ons allemaal en vond uiteindelijk een oplossing voor dat speciaal wiel van de Gé. Maar, een paar kilometer verder, in Bornem, sloeg het noodlot opnieuw toe: een diepe snee in de voorband van Roger, dwong hem tot opgave. Met acht fietsten we voorbij het kasteel van Bornem, eigendom sinds vele generaties van de familie de Marnix. Na passages in de gemeenten Hingene, Weert, Branst arriveerden we iets na het middaguur in Sint-Amands, waar het dakterras van restaurant Kaai 24 (www.kaai24.be) voor ons was gereserveerd. Het aperitief konden we nuttigen op dat terras (met een fantastisch uitzicht over een Schelde arm). Maar onze (veel te grote én dure) portie spaghetti moesten we noodgedwongen binnen verorberen. Het was de eerste (en enige) regenvlaag die we aan ons zagen voorbij trekken.

Maar tegen de tijd dat we weer op ons stalen ros kropen om de resterende 60 kilometer aan te vatten, was het al opgehouden met regenen. In een bij wijlen strak tot zeer strak tempo (ik verdenk Erik Doudelet ervan een speciale saus te hebben gegeten in Kaai 24) ging het vervolgens gezwind over Malderen, Londerzeel, Buggenhout, Droeshout en Mollem opnieuw richting Rode. Met de eindmeet in zicht besloten Rob in eerste instantie en vervolgens de Nille ons iets vervroegd te verlaten. Maar in ieder geval: respect voor alle rijders! Met zijn zessen (Johan, Erwin, Erik D., Manu, Bruno en ikzelf) bedwongen we tot slot de laatste helling van de dag, “den berg van Jacques”. We maalden de 170 kilometer lange tocht en de 925 hoogtemeters uiteindelijk af tegen een gemiddelde van 27.5 kilometer per uur (dit cijfer had wellicht hoger uitgevallen, hadden we in Huizingen niet het snode plan opgevat om ons stapvoets door de jaarlijkse markt te wurmen). Besluit: het weer was super, de sfeer top en de collega’s sympathiek!

Erik JOLY