Fotoalbum
Deelnemers
| 1 Buyl Martin 2 Chabert Louis 3 De Neyer Eddy 4 Demol Dirk 5 Desmedt Jean-Pierre 6 Devisch Sabrina 7 Dewit Manu 8 Duvivier Guy 9 Feyaerts Gust 10 Fontaine Mieke 11 Geeraerts Rob 12 Gryspeirt Luc |
13 Hanquinaux Marc 14 Herremans Guy 15 Louckx Bernard 16 Marioni Michel 17 Mougros Michel 18 Nekkebroeck Christian 19 Onnockx Antoon 20 Paesmans Hugo 21 Paridaens Myriam 22 Peetroons Daniel 23 Ramaekers Willy 24 Sandro Sappada |
25 Stoffels Geert 26 Stoffels Jean-Pierre 27 Truyaert Patrick 28 Van Rossom Eddy 29 Vanderhaegen Monique 30 Vercammen Mil 31 Volders Staf 32 Walschot Fons 33 Windmolen Fred 34 Chauffeur 35 Greta 36 Rita |
Verslag Sabrina (groep 4)
Een week voor ons vertrek zag het weerbericht er niet goed uit: het sneeuwde nog op de bergtoppen. Gelukkig zag het er zaterdag een stuk beter uit. Onderweg met de bus, we waren niet zo ver meer van Soultzmatt, kwamen we de wandelaars van Paris-Colmar (wandeltocht van ongeveer 500 km) tegen. Ze waren aan hun laatste kilometers bezig. Heel recht liepen ze niet meer.
Voor het eerst was mijne “loulou” ook mee en ik was dus bijzonder enthousiast.
Reden mee met groep 4: Fred, Jean-Pierre, Staf, Monique, Myriam, Mieke en ikzelf. Traditioneel werd op zaterdagnamiddag een platte, maar toch snelle fietstocht van 60 km voorzien in de mooie groene valleien van de Vogezen. Dit werd beëindigd met een paar frisse pinten bier. Zoals ieder jaar had Staf de wegen goed ingestudeerd. Het zou een opwarmertje worden voor de volgende dag.
De dag werd nog afgesloten met een avondmaal, een glaasje wijn en zoals het hoort bij wielertoeristen met een paar goede moppen.
Zondag beloofde een hete dag te worden, zowel letterlijk (het zonnetje scheen) als figuurlijk (cols op het programma, zeker voor de andere groepen). Mil, de president, besloot ook met ons te rijden. We waren nog maar een paar kilometers onderweg en hup het ging al omhoog, de wijngaarden in. Iedereen moest tenslotte voet aan de grond zetten, want “’t was ni meer te doen”. Boven besefte Staf dat we verkeerd waren en we reden terug naar beneden. Een voorproevertje van wat komen zou? In ieder geval, ik liet mijn remmen los en genoot van het prachtig zicht op de wijngaarden. Zonder verdere omwegen reden we verder en voor we de col des Trois Epis zouden beklimmen, genoten we alle acht van een blonde Leffe. En dan begon het: wat een korte klim zou worden naar Orbey (waar de bus ons opwachtte) werd uiteindelijk een lange klim van ongeveer 12 km. Ik weet niet of het zo bij de anderen was, maar tijdens de klim, desondanks de zere beentjes, genoot ik echt van de stilte om me heen. Ik hoorde enkel mijn adem, het geruis van de bomen en het gepiep van de vogels. Al gauw was het ieder voor zich, al probeerde ik Monique en Staf in het vizier te houden. Boven was het ongeveer nog 5km naar beneden rijden tot in Orbey.
Ik was Monique en Staf uit het oog verloren en ik dacht even dat ik verkeerd gereden was maar toen zag ik de bus en 2 oranje truitjes, oef. Daar de andere ons niet gevolgd waren, besloten we met de bus terug te rijden. Een voor één pikten we ze terug op: eerst Mil en Jean-Pierre, dan Myriam, Mieke en Fred. Monique, een dikke bravo voor jouw prestatie, ik bewonder jouw wilskracht! En ook proficiat aan alle anderen, we zijn allemaal tot het uiterste gedaan!
Na een picknick met Frans brood, kippenboutjes en een smeltende Camenbert, volgde een lange afdaling en lieten we de remmen los. Jean-Pierre op kop, niet te volgen, hij is dan ook onze afdalingspecialist. Ik keek op mijn teller en ik zag 60 km/u, wauw. Myriam was er niet zo gerust in, maar kwam toch snel weer aansluiten.
We reden verder, we hadden ongeveer 70 km gedaan, we waren Eguisheim voorbijgereden en dan gebeurde het: een moment van onoplettendheid (misschien nog wat in de euforie), ik remde in het grind en pardoes, ik lag op de grond met schrammen, maar vooral een diepe wonde in de knie. De rest van het verhaal kent iedereen ondertussen wel; ik zit ondertussen al weer op de fiets.
Waar en hoe er maandag nog gereden werd, heb ik niet meer geweten, maar zoals altijd eindigde deze uitstap met een aperitief, de gewoonlijke bedankingen en een lekkere choucroutte.
Ik kan dit verslagje niet beëindigen zonder alle mensen te bedanken die deze uitstap georganiseerd hebben en die mij hebben bijgestaan na mijn ongeval en in het bijzonder
Fred die op tijd de turbo van Staf halt riep.
Greta en Rita voor het vervoer van en naar het ziekenhuis,
Mieke die mij begeleidde naar het ziekenhuis: bedankt voor jouw hulp en steun, ik weet dat ik niet altijd even gemakkelijk was.
Mijn “loulou” die mij door dik en dun heeft bijgestaan.
…en alle anderen die mij gesteund hebben.
Tot volgend jaar!
Sabrina
Verslag Manu Dewit (groep 2)
Met 30 wielertoeristen vertrokken we zaterdagochtend met de bus om 6 uur aan de kerk van Ro. Nog eens 3 clubleden reden op met een camionette fietsen en dan waren er nog Greta en Rita, onze charmante bevoorradingsdames die op eigen houtje reisden.
6 uur was vroeg, vooral voor de ontembare Chabert. Deze koorzanger van achter Vastiau Godeau had net een trouwfeest van zijn zoon achter de kiezen en nestelde zich bij aankomst aan de kerk vrijwel snel in een diepe slaap in de bus. Enkele uren later besefte hij terug wie hij was, waar hij was en wie naast hem zat.
De busreis verliep goed, enkel een aantal km’s voor de col du Bonhomme werden we opgehouden door enkele wandelaars die meer dan 500 km aflegden van Parijs naar Colmar. Deze zagen er echt niet meer goed uit.
Het hotel viel goed mee, het eten was prima.
Zaterdagnamiddag stond de col du Firstplan op het menu langs zijn zwaarste kant. Het was toch wel weer even wennen zo’n eerste colletje. En de bijtende vliegjes boven op de col waren nog steeds aanwezig.
De 2e dag was het klauteren op de col du Firstplan langs de zijde van het hotel, de col de la Schlucht vanuit Munster en de col de Bussang. Die dag hadden we een 150 km.
De 4e groep had ook een col of 2 gedaan maar in het dal kwam Sabrina echter ten val. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht en gehecht aan de knie.
Maandag reden we in de vallei een mooi tempo. Iets vroeger binnen gekomen omdat er een spaak van Geert gebroken was.
Voor het laatste middagmaal offreerde de kas nog eens een aperitief en bedankte onze voorzitter Mil de 2 vrouwen Greta en Rita voor alle hulp.
Ook onze secretaris Michel werd verdiend bedankt voor al zijn inzet.
Met dit alles samen met het uitstekende weer en ambiance mogen we spreken van een opnieuw toffe 3 daagse trip naar de Vogezen.
Manu Dewit
