Verslag Manu Dewit (groep 1)

“Luik-Bastenaken-Luik, één van de grote klassiekers, een begeerde koers in het peloton. VDB won deze in 1999, vooral de manier waarop hij La Doyenne won was indrukwekkend. Hij voorspelde aan te vallen aan huisnummer 256 op Saint-Nicolas en hield woord. Eerder had hij rivaal en topfavoriet Bartoli al sterretjes laten zien op La Redoute.

Vandaag kregen wij als wielertoeristen de kans om te proeven van deze koers. En het resultaat mocht er zijn.
Met maar liefst 4 leden van groep 2 en 9 van groep 1 verschenen we aan de inschrijving, boven op een berg.
Daarna was het 7,5 km bergaf naar de officiële start. Het parcours begon rustig, 16 km plat langs spoorweg en rivier waar onze beentjes konden opwarmen. Dan plots een scherpe bocht naar rechts en daar begon de Côte de Chambralles, lengte 1600m, gemiddelde stijging 9.2%, max 16%. Meteen een kuitenbijter, ik wist toen al, dit wordt een zware dag.

De volgende 3 hellingen waren langer, tussen de 4 en 5 km, maar waren niet zo steil (tussen 4% en 5% gemiddeld), hier kon je aan een mooi tempo oprijden. Op km 61 kregen we de Côte De Wanne voorgeschoteld, weer wat zwaardere kost.
Boven op de col eindelijk een controlepost, was nodig want de 2 bidons waren volledig leeg. Het weer was dan ook schitterend, stralende zon, rond de 25 graden.

Na 111 km en nog 2 cols verder kwam de 2e controlepost, net voor de legendarische La Redoute. Ik had deze nog nooit beklommen, ik was benieuwd. En het was er echt eentje om te bewonderen, hij lag zo mooi in de zon, op de asfalt stond er nog overal Phil (Philippe Gilbert) geschilderd en tegen de top langs de kant veel mama’s, kindjes, familieleden die juichten en ons moed inriepen om die top toch maar te behalen… En dat deden we, allemaal.

Nog een bergje verder was de buit binnen. Daarna volgde nog de klim terug tot de parking.

Buiten het landschap, parcours en mooie weer onthou ik een super enthousiaste Jonatan Voets. Van aan de kerk van Rode was hij al aan het zingen. Toen we de La Redoute opdraaiden en ik hem niet meer hoorde vroeg ik hem nog eens een liedje te zingen, met het gedacht dat hij daar geen adem meer voor zou hebben. Niets is minder waar, mijn vriend schudde nog uit volle borst voor heel het publiek een vlaams liedje uit zijn mouw. De sfeer zat goed, wees maar zeker.

Er waren ook veel (mooie) vrouwen te zien, het valt me op dat er ook bij hen meer en meer interesse is voor de fiets.

Proficiat aan Bruno De Gryse, dit was voor hem zijn 1e zware brevet. Hij heeft afgezien (wie niet?) maar volgehouden tot het bittere einde.

Manu