Fotoalbum

Hotel : http://www.walkenstein.de/

Verslag Oger & Gilles

Uitstap Groep 3 naar het Zwarte woud

Op zaterdagmorgen 26 mei om 06.30 uur vertrokken 22 deelnemers voor de clubuitstap naar het Zwarte Woud . Alleman was goed op tijd , iedereen was blij te vertrekken.
Toen de chauffeur van Veronica Cars vertok , was de verbazing groot dat hij een begeleidster had meegebracht ; Dinne van Groep 5. Ze gaf ons al de nodige uitleg over het verloop van onze reis en ik moet zeggen dat Madame de Pompadour dat heel goed heeft gedaan.
De aankomst was voorzien rond 13.00 uur en we hadden niet veel achterstand op het schema. Na de kamerverdeling en het nuttigen van een lichte maaltijd vertrokken we voor een opwarmingsritje van zo een 65 km met daar toch al een colletje in van ongeveer 20 km .
De eerste 10 km waren vals plat gevolg door nog 10 km met stijgingspercentages tot maximum 8%.
Daarna volgden nog zowat 45 km afdaling of plat. Iedereen reed de rit uit zonder noemenswaardige moeilijkheden .
Op zondag stond de koninginnenrit geprogrammeerd: zowat 135 km met een hoogte -verschil van 1.500 meter. Het ontbijt was voorzien om 07.30 uur zodat we uiterlijk een uurtje later konden starten.
Een deelnemer , waarvan ik de naam niet ga noemen maar die iedereen wel kent, zat met een dik ei in zijn gat. Zijn opluchting was dan ook groot toen bleek dat Marc ( onze buschauffeur ) de rit ging volgen in de bezemwagen en dat er nog plaats was voor een begeleider.
Iedereen reed de beklimmingen op eigen tempo naar boven , de ene al wat vlugger als de andere.

Boven werd er steeds gewacht. Na zowat 85 km werd er gestopt om iets te eten in een leuk restaurantje een beetje voorbij Furtwangen.
Daarna volgden nog 50 km in dalende lijn waar Manu het peloton op een lint trok en we tegen de 45 per uur door de vallei raasden.
Die zondagavond werd er op het terras van het hotel tussen pot en pint nog stevig nagekaart over het verloop van de dag. Eventjes verscheen Manneke Pis zelfs ten tonele maar daar sparen we jullie de details van . Voor de laatsten onder ons ging het licht uit omstreeks 2.30 uur’s morgens.
Op maandag stond er nog een ritje van 40 km op het programma voor alle deelnemers.
Na het middageten vertrokken we omstreeks 14.30 terug naar Rode. De busreis verliep vlot in een goede en ontspannen sfeer. Enkel een overijverige Paparazzi zorgde voor wat onrust.
Wij wensen ook de volgende mensen nog te bedanken :
– Groep 2 voor de goede ondersteuning onderweg
– Chipper voor de mooi uitgestippelde parkoersen
– Sponsor Godeau voor het leveren van reservemateriaal
– Sponsor Ollivier Johan voor de camionette ( die meer dan zijn nut heeft bewezen als volgwagen, bezemwagen en toevluchtsoord voor klimmers in moeilijkheden)
– Buschauffeur Marc voor de goede diensten en het volgen tijdens de zondagsrit.

Oger & Gilles

Verslag Dinne

Om 5 uur ’s morgens opstaan is iets waar Dizze een hekel aan heeft en ik mocht dan ook niet te veel praten die ochtend. Ik liet mijn halve trouwboek al snel alleen zitten op de autocar zodat hij gebruik kon maken van de extra ruimte om nog wat verder te dutten. Ondertussen had ik mijn babbel met chauffeur Marc. ‘Met een c’, zei hij. Ik vond trouwens dat Marc meer een type was om Dirk te heten, dus zei ik Dirk tegen hem. Er waren er anderen (hè Manu) die vonden dat Daniel eigenlijk meer een Jacques is, dus was Daniel vanaf dan Jacques. Maar dit terzijde.
Ik hou er wel van om de weg wat te volgen en ik kende ’t laatste stuk zo ongeveer uit mijn hoofd, ‘k had de kaart van die regio lang genoeg bestudeerd thuis. ‘k Ben onze chauffeur dan ook dankbaar dat hij mij ipv zijn Tomtom geloofde toen die hem een totale verkeerde weg zou doen inslaan hebben. Op de terugreis wou zijn Tomtom ons dezelfde streek lappen. Bleek dat de GPS die hoofdbaan niet eens kende! Ge ziet: soms is een vrouw slimmer dan een GPS. Zeg dat ik het heb gezegd.

Zaterdagnamiddag, na de kamerverdeling en na een lichte maaltijd, wipten we allemaal onder een stralende zon op onze stalen ros. Groep 2 en 3 samen en Marita, Nathalie en ik apart. Een mooi en proper fietspad leidde ons probleemloos door een stukje van de Kinzigvallei.

Achteraf vond de ganse bende mekaar terug op het terras van het hotel voor een nababbel en wat vocht. Het mag gezegd worden: iedereen sprak vlot Duits: ik heb iedereen perfect ‘ein großes Bier’ weten bestellen. Ook over een ‘Weißwein, trocken, bitte’ werd er niet gestruikeld.

Zondagochtend was het dan tijd voor het grotere werk. Althans, dat was het plan. Met ons 3 zouden we de rit fietsen die groep 2 en 3 op zaterdag gereden had. Iets van een 65 km en een kleine 600 hoogtemeters. De eerste 20 kilometers waren bergop, hadden ze ons gezegd, waar vooral de laatste 7 ’t steilste waren. We beslisten om door te rijden tot Freudenstadt om wat meer kilometers te hebben op deze dagtocht en vandaar opnieuw het fietspad te volgen richting Offenburg. De Kinzigtal-fietsroute is een gekende fietsroute en aangezien die fietsweg er de dag ervoor ook zo goed berijdbaar bij lag (van Wolfach naar Steinach voor de geïnteresseerden), ging ik er van uit dat dit vanuit
Freudenstadt ook zo zou zijn.

Probleemloos overbrugden we die fameuze eerste 20 kilometers bergop, ieder op zijn eigen ritme weliswaar, onderweg als bezigheidstherapie en afleidingsmanoeuvre de moto’s tellend die ons voorbij scheurden. Aangekomen in Freudenstadt stopten we even voor een koffietje want de lucht was intussen heel betrokken geraakt en het werd wat frisjes. De dame van het café zei zelfs dat de weerman regen en onweer voorspeld had voor de late namiddag! “Dus niet dralen”, dachten we, “we zoeken de fietsweg en bollen de volgende 50-55km rustig verder”. Helaas, zo zal blijken, was dit een serieuze misrekening. De Kinzigtal-fietsweg begon al met een bergop waarvan onze ogen zo ongeveer uit onze kassen vielen. Geen mogelijkheid om een aanloopje te nemen, geen mogelijkheid om onze spieren terug eerst wat op te warmen, neen, wel vanuit stilstaande positie aan een klimmetje van een kleine kilometer beginnen waar menig beter geoefende fietser ook wel in zijn haar voor gekrabd zou hebben.

En als het enkel dàt dan nog maar geweest zou zijn, maar neen, eenmaal boven stuurde de fietsweg ons een bos in en werd de asfaltweg een lelijke bosweg met nog méér pittige klimmetjes maar ook dito gladde en rotte afdalingen. Met een koersfiets op een parcours dat meer geschikt is voor MTB? Het is geen aanrader… De vele wandelaars die we op dat pad tegenkwamen trokken dan ook grote ogen als ze ons zagen passeren. Er was een mevrouw die verbijsterd vroeg wat wij ‘mit sulchem Fahrrad’ daar in godsnaam kwamen doen en die ons aanraadde om stante pede terug te keren naar Freudenstadt .

Uiteindelijk geraakten we dan toch zonder scherven in Loßburg en werd het bospad weer een asfaltweg. Jééj, het ergste zal wel voorbij zijn zeker? Na 5 schietgebedjes aan de Godin der Fietsdames en een nederig verzoek om te zorgen voor verdere geasfalteerde goeie wegen, reden we verder. Jammer genoeg was de Mosselbankgodin in een slechte bui en stuurde ze ons na amper 2 kilometers opnieuw een bos in. De fietsweg erd opnieuw een ‘Waldweg’. Dàt deed de deur dicht. Het was intussen 12u30 geworden en we beslisten dan ook om iets te gaan eten in Loßburg. Rechtsomkeer dan maar en op zoek naar een eetgelegenheid. Die vonden we al gauw en we lieten ons het slaatje met kippenreepjes dan ook smaken.

Veel opties om terug naar Oberwolfach te gaan waren er echter niet: de fietsweg volgen was uitgesloten en de hoofdbaan volgen wilden we al helemaal niet: op een ultradrukke weg waar auto’s aan 100km/u een fietser van de baan rijden? Neenee, no way! Dus restte er ons maar 1 mogelijkheid meer: met de trein van Loßburg naar één van de volgende stadjes en dan van daaruit verder naar Oberwolfach fietsen langs een gewone geasfalteerde fietsweg.

Zo gezegd, zo gedaan. We ‘boemelden’ 3 haltes verder en fietsen van daaruit verder op de ‘normale’ fietsweg. Uiteindelijk hadden we toch nog 62 km op onze teller. Iets minder dan de voorziene 75 km, dat wel, maar zéker meer hoogtemeters door die verdomde halve col in Freudenstadt en de pittige klimmetjes in ’t bos.

Trouwens, voor de alerte lezers onder jullie, de Duitse Frankus Deboosermann was dik mis: het heeft er niet geregend, noch geonweerd, ze weten daar evenveel van ’t weer als hier bij ons.

Maandagochtend was bij velen iets minder enthousiasme te bespeuren, ik ving hier en daar gesprekken op van afgezaagde bomen en zelfs gans gesloopte bossen! Maar traditiegetrouw stond er maar een klein ritje op het programma met de ganse bende. En aangezien de zon weer van de partij was, werd dit een mooie afsluiter van een geweldig leuk en ongevalvrij fietsweekend. Na een laatste middagmaal en een digestief in volle zon keerden we huiswaarts.

Bedankt aan onze voorzitter Mil, aan onze megavriendelijke chauffeur Marc, en aan alle anderen die mee gezorgd hebben voor de organisatie van en voor de leuke sfeer tijdens dit sportieve weekend.

(*) ‘Schwarzwald Konus Karte’
Als u ooit naar het Zwarte Woud reist, informeer u even of uw gastheer aangesloten is bij dit systeem. Of u reist met bus en trein gratis door een gastkaart die u zal ontvangen voor de periode van uw verblijf, of de gastheer betaalt u uw kosten terug elke keer dat u
hem een geldig betaald ticket aanbiedt.

Dinne